Kot Brytyjski Długowłosy – Rasowe Koty Domowe

Kot brytyjski długowłosy tabby, pręgowany

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFE w 2017 r.

Kot brytyjski długowłosy to stosunkowo nowa rasa kotów, która powstała w wyniku krzyżowania brytyjskiego kota krótkowłosego z kotami perskimi i innymi rasami długowłosymi. Początki hodowli kotów brytyjskich długowłosych sięgają lat 60. XX wieku, kiedy to kilku hodowców zaczęło eksperymentować z krzyżowaniem brytyjskich kotów krótkowłosych z kotami perskimi i himalajskimi, aby uzyskać dłuższą i bardziej jedwabistą sierść.

Dzisiaj kot brytyjski długowłosy jest popularnym wyborem jako zwierzę domowe, ze względu na swój łagodny i przyjacielski charakter oraz piękny wygląd. Rasa ta jest również hodowana na całym świecie, a hodowcy starają się utrzymać jej unikalne cechy, takie jak gęsta i jedwabista sierść oraz krępe, muskularne ciało.

Waga: 2,5 - 5 kg / Wiek 12 - 15 lat
Łagodność ♥ ♥
Inteligencja ♥ ♥ ♥ ♥
Szkolenie ♥ ♥ ♥
Pielęgnacja ♥ ♥ ♥ ♥
Linienie ♥ ♥
Dla dzieci ♥ ♥
Dla psów ♥ ♥
Rozmowność ♥ ♥ ♥ ♥

Raczej spokojny, cichy, nie odzywa się często.
Nie denerwują się gdy zostają same w domu.
Jest miły i bardzo inteligentny.
Uwielbiają leżeć na kolanach, ale często uciekają, ponieważ ich gruba sierść w połączeniu z ciepłem ciała sprawia, że się przegrzewają.
Lojalny ale nieco powściągliwy.
Nie jest zbyt zwinny, ale zachwyca ludzi swoją komiczną naturą.
Nieproblematyczny, idealnie nadaje się do siedzenia w mieszkaniu.
Pilnuj te wychodzące na zewnątrz, ponieważ ich uległa natura sprawia, że nie nadają się do walki z innymi drapieżnikami.
Szczególnie ważnym jest to by młode kocięta przyzwyczajać do czesania i szczotkowania by nie znienawidziły tego zabiegu w przyszłości.

Co najmniej raz w tygodniu przeczesuj sierść grzebieniem, aby nie zmatowiała i wyglądała zdrowo.
Używaj zwykłych metalowych grzebieni.
Pamiętaj, aby szczotkować sierść, szczególnie w okresach sezonowego zrzucania.

Nie jest podatny na żadne schorzenia związane z dietą. że względu na jego wielkość i stosunkowo umiarkowany poziom aktywności, należy odmierzać porcje karmy, aby zapobiec nadwadze.

Historia rasy

Jednym z najważniejszych hodowców, którzy przyczynili się do rozwoju rasy kotów brytyjskich, był Harrison Weir, znany brytyjski artysta i pisarz, który jest uważany za ojca hodowli kotów. Weir zaczął hodować koty brytyjskie na początku XIX wieku, a jego pasją były zwierzęta o masywnych ciałach i krótkiej sierści. W latach 60. XX wieku, zainspirowany perskimi kotami długowłosymi, zaczął krzyżować swoje brytyjskie koty krótkowłose z kotami perskimi, co doprowadziło do powstania brytyjskiego kota długowłosego.

Wkrótce potem, w latach 70., powstały pierwsze hodowle brytyjskich długowłosych w Wielkiej Brytanii, a w 1980 roku rasa została oficjalnie uznana przez The International Cat Association (TICA).

W latach 80. XX wieku, hodowcy w Europie kontynentalnej zaczęli bardziej aktywnie rozwijać hodowlę kotów brytyjskich długowłosych. W 1985 roku Fédération Internationale Féline (FIFe) oficjalnie uznała rasę kotów brytyjskich długowłosych i wprowadziła ich standard rasowy. Od tego czasu, koty te stały się coraz bardziej popularne na całym świecie i cieszą się obecnie dużą popularnością wśród miłośników kotów.

Dzięki swojemu pięknemu wyglądowi i łagodnemu charakterowi, koty brytyjskie długowłose stały się jednymi z najchętniej hodowanych ras na świecie.

Cechy wyglądu w skrócie

Ciało – duży lub średni, krępy (ale nie gruby)
Głowa – nieco dłuższa niż szersza, miękko zaokrąglona, raczej masywna i zaokrąglona, czoło szerokie, kości policzkowe dobrze rozwinięte
Oczy – okrągłe, duże, daleko od siebie osadzone, miedziane, ciemno-pomarańczowe, zielone (preferowane), niebiesko-zielone, różnookie
Nos – średniej długości, szeroki, z profilu z lekkim wcięciem
Uszy – średniej wielkości, dobrze otwarte u nasady, końcówki zaokrąglone z długimi włoskami wewnątrz i kępkami, spora szerokość między uszami, lekko pochylone do przodu
Łapy – krótkie, mocne w budowie, zaokrąglone mocno przy palcach
Ogon – krótki i gruby okrągło zakończony
Futro – długie, półdługie i gęste, nie leży płasko z gęstym podszerstkiem
Kolory – każdy włos powinien mieć jednolity kolor aż do nasady, z wyjątkiem odmian pręgowanych i srebrnych

Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.

Kolory kotów brytyjskich

Kolory jednolite - czarny, biały, niebieski, czekoladowy, czerwony, kremowy, płowy

Czarny

Czarny jednolity ma piękną błyszczącą sierść, która powinna być bez żadnych akcentów w innym kolorze. Także poduszki, wąsy nos powinny być czarne. Młode mają rudawy połysk.

Biały

Brytyjskie Białe powinny mieć oczy szafirowe, złote, miedziane, pomarańczowe lub różnookie. U kotów niewystawianych bywają również zielone. Koty głuche powinny być wykluczone z hodowli. Poduszki, wąsy i nos powinnny być różowe.

Niebieski

Tym co pierwotnie przyciągało u tych kotów, był ich jednolity kolor, gdyż kiedyś jednobarwne koty pojawiały się niezwykle rzadko. Honorowe miejsce zajmował kot niebieski. Tak naprawdę jest to barwa niebiesko-szara. Konkursy piękności wymagają barw bez znaczeń w innym kolorze, barwa musi być idealnie czysta. Niektóre kocięta rodzą się z pręgowaniem lub innymi znakami, które znikają po czasie.

Pręgowany

Kolory tabby - klasyczny, srebrny-tabby, złoty-tabby

Wyróżnia się trzy rodzaje pręgowania: klasyczny, tygrysi i cętkowany. Znaczenia powinny być wyraźne. Pręgowanie to podstawowy deseń kota domowego. Wszyscy przodkowie kotów domowych były pręgowane.

Gdy sprawdzimy ang. słowo TABBY (pręgowanie) w słowniku etymologicznym znajdziemy odwołanie do bagdackiej dzielnicy Attabiya. Tam w XVII w. produkowano błyszczącą, mieniącą się tkaninę jedwabną o nazwie Mora lub Tafta. W starofrancuskim "tabi" oznaczało jedwab. Więc powiązanie tych znaczeń i skojarzeń utworzyło nazwę Tabby dla kota.

Cechą charakterystyczną dla pręgusów jest "M" na czole, która według legendy powstała gdy prorok Mahomet pogłaskał kota. Bez względu na rysunek na futrze reszty ciała, znak M zawsze występuje.

Nakrapiane, końcówkowe (tipped)

Kolory tipped - srebrny-tipped, złoty-tipped

Charakteryzuje się białym trzonem włosa z końcówka w kolorze innym lecz jednolitym. Taka barwo powinna się pojawiać na głowie, grzbiecie, bokach, kończynach, uszach i ogonie; podbródek, brzuch i spód ogona muszą być białe. Jednolita końcówka jest ważniejsza niż długość końcówki każdego włosa. Nogi mogą wykazywać czubek zmniejszający się w kierunku stóp. Nie powinno być znaczeń pręgowania; kolor opuszek i nosa powinien harmonizować z końcówkami włosa.

Punktowy (syjamski wzór)

Kolory punktowe - dymny-punktowy, tabby-punktowy, srebrny-tabby-punktowy, złoty-tabby-punktowy, punktowy z białym, dymny z białym, tabby-punktowy z białym, srebrny-punktowy z białym, złoty punktowy z białym

Szata nie może mieć znaczeń i pręgowania. Kolor pojawia się punktowo i rozjaśnia się w kierunku białego.

Van Arlrkin (łatki z białym)

Kolory van - jednolite kolory, dymny, tabby, srebrny-tabby

Dopuszczalne są wariacje łat w określonych kolorach i wzorach. Kot powinien być w większości pokryty sierścią w kolorze białym.

Bikolor (łatki symetryczne, biały brzuch 2/3 koloru na korpusie, twarzy i nogach)

Kolory bikolorów - jednolite kolory, dymny, tabby, srebrny-tabby, złoty-znaki-tabby

Równe łaty na białym tle. Gdy wprowadzano ten typ rasy, wymagano by łaty były symetryczne - ideał stał się nieosiągalny. Obecnie wymaga się by łaty były duże i w miarę symetrycznie rozłożone na głowie, plecach i ogonie. 2/3 powierzchni powinien zajmować kolor. Na jednolitych łatach nie może być innych znaków.

Precyzyjne opisy kolorów znajdują się w PDF - e u dołu strony.