Charakterystyka rasy
Kot perski dymny, znany również jako Smoke, to rasa kotów o, puszystej sierści, która ma charakterystyczne kolory jakby przypalane. Ich sierść ma zwykle ciemną barwę na końcach włosa i jaśniejszą u nasady, co nadaje im efekt dymu.
Koty te mają duże, okrągłe oczy i płaską twarz. Ich uszy są małe i lekko zaokrąglone, a ogon jest długi i puszysty u długowłosych. Są to koty o spokojnym i łagodnym usposobieniu, chętnie towarzyszą swoim opiekunom i uwielbiają spędzać czas na kanapie lub w innym wygodnym miejscu.
Perskie wymagają regularnej pielęgnacji ze względu na długą sierść, która może się plątać i skręcać. Muszą być regularnie szczotkowane, aby zapobiec tworzeniu się węzłów, a także należy regularnie kąpać i czesać sierść, aby utrzymać jej piękny wygląd. Warto również zwrócić uwagę na higienę oczu i uszu kota, aby zapobiec infekcjom.
Historia rasy
Pierwsze koty tej rasy prezentowane były w 1893 r. w Anglii. Smoke (dymny) są kotami niezwykle pięknymi, ale i rzadkimi. We wczesnych latach XIX w. cieszyły się ogromną popularnością.
Nikt nie zna prawdziwego pochodzenia dymów, ale wielu hodowców od dawna zgadza się, że te koty ewoluowały od hodowli srebrzystych pręgowanych do czarnych i niebieskich. Pierwotnie dymny pochodził z pręgowanego kota, w którym zmutował gen znaczeń i zamiast wytwarzać czarny deseń na srebrno-białym płaszczu, mutacja dała solidną czarną sierść na wierzchu białego podsierstka. Wczesne dymy miały zielone oczy! Hodowcy zaczęli krzyżować dymne ze srebrnymi czarnymi i niebieskimi, osiągnięto u nich ostatecznie miedziany kolor oczu.
Czarny dymny był jednym z najwcześniej odnotowanych odmian kolorów, jednak z całą swoją chwalebną historią, dopiero w późnych latach rozwoju rasy zaczął konkurować z ich jednokolorowymi perskimi odpowiednikiem.
W Anglii Narodowy Klub Wielbicieli Kotów wydał książkę z zamieszczonymi 30 odmianami Persa Smoke. Katalog ten wydawano w latach 1900-05. Natomiast związek GCCF opublikował nową klasyfikację w 1912 r., wyszczególniono w nim 18 rodzajów przydymionych kotów.
Z końcem II Wojny światowej ten rodzaj persa i wiele pomniejszych został bardzo zdziesiątkowany, dymy praktycznie nie istniał. Nie było wystarczającej liczby hodowców, którzy chcieliby odzyskać stratę. Biorąc pod uwagę zaistniałe problemy, jest zaskakujące, że osiągnięto cokolwiek. Dzisiejszy przedstawiciel dymnego, zwany też jako "kot kontrastów" nadal jest bardzo rzadkim i może najoryginalniejszym reprezentantem Persów.
W 1958 autor Soderburg wydał w Anglii książkę „Koty rasowe, ich odmiany, hodowla i wystawa”. W pozycjci bogatej w zdjęcia, przedstawiono wiele najpopularniejszych angielskich kotów tamtych czasów. Już w pierwszym akapicie Soderburg wspomina o trudnej sytuacji dymnych: „Dymny jest rasą, która była znacznie częściej widywana na wystawach pięćdziesiąt lat temu niż ma to miejsce obecnie w pierwszych latach obecnego stulecia. Wtedy było kilka naprawdę znakomitej jakości dymnych kotów, które mogłyby się równać z najlepszymi okazami jakiejkolwiek innej rasy. Pozycja ich znacznie się zmieniła. Poprawiono parę odmian natomiast dym jako odmiana rasy persa zanotowałała tendencję do zanikania”.
Zwycięzca The FIFe World Show 2021
Cechy perskich i egzotycznych w skrócie
Ciało – średnie do dużego, przysadziste, nisko osadzone, szeroka klatka piersiowa, masywne ramiona i plecy, dobrze umięśnione Głowa – okrągła i masywna, dobrze wyważona, bardzo szeroka czaszka Oczy – duże, okrągłe i otwarte, szeroko rozstawione Nos – krótki, szeroki, z wyraźnym stopem, ale bez zadarcia, grzbiet i skóra nosa muszą być szerokie, nozdrza otwarte, aby umożliwiać swobodny przepływ powietrza,zaczyna się między oczami (nie nad górną powieką ani poniżej dolnej) Uszy – małe, zaokrąglone, dużo włosów po wewnętrznej stronie, osadzone bardzo szeroko i raczej nisko na głowie Łapy – krótkie, grube i mocne, łapki duże i okrągłe, jędrne, preferowane są kępki między palcami Ogon – proporcjonalny do długości ciała, lekko zaokrąglony czubek, u perskich puszysty jak pióropusz, u egzotycznych gruby z bardzo gęstym krótkim fitrem Futro – u perskich: długie i gęste, delikatne z jedwabistą konsystencją (nie wełniane), pełna kryza zakrywa ramiona i klatkę piersiową; u egzotycznych: krótkie, gęste, miękke i delikatne w konsystencji, włos podnosi od ciała gruby podszerstek Kolory - perski i egzotyczny jest uznany w wielu odmianach maści. Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.
Cechy ogólne, charakter, opieka i dieta
Perski i Egzotyczny to
rasy o tych samych cechach wystawienniczych FIFe, różnicą jest długości sierści. Pers długowłosy jest krzyżówką kota rasy Angora i Perskiej (naturalnej rasy pochodzącej z Persji (Iran). Egzotyczny to "krótkowłosy pers" i jest krzyżówką kota Amerykańskiego Krótkowłosego z kotem Perskim Długowłosym (lata 60. XX w). Nie są to naturalne rasy.
Standard FIFe
EXO – kot egzotyczny (Exotic) lub PER – kot perski (Persian)
Wszelkie zmiany i aktualny opis dostepny na stronach organizacji - Federation Internationale Féline. (www.fifeweb.org)
Wady nie pozwalające na przyznanie certyfikatu:
Deformacje kośćca i czaszki (nie dotyczy kastratów); oczy zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste lub zezowate, choroby oczu, niepoprawny zgryz (przodo lub tyłozgryz powyżej 2mm), zęby stępione lub ułamane, deformacje ogona (nie dotyczy kastratów), kondycja ogólna (wychudzenie lub zapasienie).
Wady powodujące dyskwalifikację:
ślepota, głuchota, agresja, karłowatość, zezowatość, wnętrostwo lub anomalia budowy jąder, futro zafrbowanie lub zbytnio upudrowane, amputacja pazurów (nie mylić z obcięciem); zapchlenie; brudne uszy, poli- lub olidaktylizm (zbyt duża ilość palców), białe płaszczyzny koloru futra nie przewidziane w standardzie koloru, kotki karmiące i ciężarne, widoczna przepuklina pępkowa.
Źródło: FIFe, The FIFe World Show 2021 (www.ws2020.it), Wikipedia, DK Find Out, The Ascent of Cat Breeds: Genetic Evaluations of Breeds and Worldwide Random Bred Populations