- TEMATY
- Kot Mormi
- Kot Marmurkowy (Marbled cat / Pardofelis marmorata)
- Kot Karakal - Caracal
- Kot Serwal
- Kot Argentyński (Felis geoffroyi)
- Ocelot Tygrysi (Felis tigrina, oncilla)
- Kot Andyjski
- Kot pampasowy (Leopardus colocolo)
- Kot Margaj (Leopardus wiedii)
- Kot Ocelot (Leopardus pardalis)
- Ryś Iberyjski (Lynux pardinus)
- Ryś Euroazjatycki
- Ryś Kanadyjski (Lynx canadensis)
- Ryś Rudy (Lynx rufus)
- Jaguarudi (Puma yagouaroundi)
- Gepard (Acinonyx)
- Kot Leopard Bengalski (Panthera pardus bengalensis)
- Kot Taraj - Kotek cętkowany
- Kotek Kusy (Felis planiceps)
- Kot Rdzawy (Felis rubiginosa)
- Kot Manul
- Żbik Europejski (Felis Silvestris)
- Kot Arabski
- Kot Czarnołapy
- Kot Błotny
- Kot Tybetański (Felis bieti)
- Żbik Afrykański
- Kot Kodkod (Leopardus guigna)
- Kot Zatokowy
- Kot Iriomote (Iriomote yamaneko)
Przodkowie kota domowego
Małe dzikie koty, są przodkami kotów domowych, a ich naukowa nazwa to Felis silvestris. Są zwierzętami drapieżnymi, które występują naturalnie na całym świecie.
Mimo, że koty dzikie są mniej przyjacielskie niż koty domowe i trudniejsze do oswojenia, to nadal mają wiele wspólnego z ich domowymi kuzynami. Podobnie jak koty domowe, koty dzikie są samotnikami i prowadzą nocny tryb życia. Lubią węszyć, drapać, gryźć i polować na małe zwierzęta.
Są przeważnie większe od kotów domowych. Mają krótkie, gęste futro, zazwyczaj w kolorze szarego lub brązowego, z ciemniejszymi paskami lub plamami. Zazwyczaj ich uszy są krótkie i zaokrąglone, a oczy w kolorze żółtym lub bursztynowym.
To bardzo zwinne i szybkie zwierzęta. Potrafią biegać z prędkością ponad 50 km/h i skakać na wysokość ponad 2 metrów. Są także bardzo sprytne i inteligentne, co pozwala im na skuteczne polowanie na swoje ofiary.
Są ważnymi przodkami kotów domowych i mają wiele ich cech. Ich dzikie instynkty i zdolności do polowania przyczyniły się do stworzenia dzisiejszych kotów domowych.
7 głównych linii ewolucyjnych małych kotów.
1. Pardofelis
Kot Mormi (Catopuma)
Mormi to mały dziki kot Azji, który jest jednym z najmniejszych drapieżników na świecie. Jest jedną z pierwszych linii ewolucyjnych kotowatych. Ma ciemnobrązową sierść, wąską twarz i duże, czarne oczy. Długość ciała 53,3–105 cm, ogona 39,1–57,5 cm; masa ciała 1,95–15,7 kg (samce są większe i cięższe od samic)
Kot Marmurkowy (Marbled cat / Pardofelis marmorata)
Znany również jako lamparcik marmurkowy, to średniej wielkości drapieżnik występujący w Azji. Gatunek po raz pierwszy opisał w 1837 roku brytyjski przyrodnik William Charles Linnaeus Martin, nadając mu nazwę Felis marmorata.
Ma charakterystyczną szarą sierść z czarnymi plamami, które przypominają marmurkowy wzór. Jest on jednym z najbardziej pięknych i charakterystycznych gatunków dzikich kotów. Osiąga długość ciała od 65 do 95 cm, a długość ogona wynosi od 25 do 45 cm. Samce są zwykle większe niż samice, a waga dorosłego osobnika wynosi od 11 do 16 kg.
Prowadzi samotniczy tryb życia i jest aktywny głównie nocą. Jest to zwierzę terytorialne, które oznacza swoje terytorium moczem i pazurami.
Jest uznawany za gatunek narażony na wyginięcie według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN). Jego populacja jest zagrożona przez kłusownictwo, utratę siedlisk i degradację środowiska. Ochrona wymaga działań na rzecz ochrony ich siedlisk oraz walki z kłusownictwem i nielegalnym handlem dzikimi zwierzętami.
2. Kot Caracal
Karakal
Karakal, znany również jako karakul lub wilkstep, to średniej wielkości dziki kot zamieszkujący przede wszystkim obszary Azji i Afryki. Jest średniej wielkości kotem, dorastającym do 65-80 cm długości i ważącym zwykle od 8 do 20 kg. Mają one charakterystyczne, spiczaste uszy, które mogą osiągać długość do 10 cm.
Karakale żyją na różnorodnych terenach, w tym na pustyniach, stepach, górach i lasach. Są doskonale przystosowane do życia w trudnych warunkach klimatycznych.
Jest drapieżnikiem i poluje głównie na małe ssaki, ptaki i gady. Są one bardzo zwinne i szybkie, co pomaga im w polowaniu na ruchome cele.
Jest samotnikiem i prowadzi samotny tryb życia, z wyjątkiem okresu godowego. Okres godowy u karakala przypada na lato i jesień.
Kocięta karakala rodzą się ślepe i zależne od matki. Zwykle po około trzech miesiącach stają się samodzielne.
Karakale były i są polowane że względu na swoją piękną sierść, która jest cenna na rynku futrzarskim. W niektórych krajach stanowią również cel dla myśliwych, którzy uważają, że polowanie na karakale jest sportem. W efekcie karakale są zagrożone wyginięciem, a niektóre ich populacje są klasyfikowane jako zagrożone.
Kot Serwal
Nazywany również caracalem afrykańskim, to gatunek kotowatych występujący w Afryce i Azji Południowo-Zachodniej. Serwal ma długi, smukły korpus, długie nogi i krótki ogon. Jego futro jest pokryte plamami o różnych odcieniach brązu i złota. Ma długie uszy z czarnymi, charakterystycznymi paskami. Są średniej wielkości kotami. Samce osiągają długość około 90 cm (bez ogona), a wysokość w kłębie wynosi około 50 cm. Samice są nieco mniejsze.
Żyją na sawannach, terenach trawiastych i w lasach galeriowych w Afryce i Azji Południowo-Zachodniej.
Serwale są aktywnymi drapieżnikami, polującymi głównie na małe zwierzęta, takie jak gryzonie, ptaki i jaszczurki. Są samotnikami i prowadzą nocny tryb życia.
Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), chociaż w niektórych regionach jego populacja może być zagrożona że względu na utratę siedlisk i polowania.
W niektórych krajach koty serwale są hodowane jako zwierzęta domowe, ale wymagają specjalistycznej opieki i żyją najlepiej w warunkach zbliżonych do ich naturalnego środowiska.
3. Leopardus
Kot Argentyński (Felis geoffroyi)
Kot argentyński, znany także jako "kot pampasowy" lub "kot jaguarundi", to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Jest endemitem Ameryki Południowej, występuje na obszarze od Brazylii do Argentyny. Jest to mały kot, waży zwykle od 3 do 6 kilogramów i mierzy około 60-80 cm długości (wliczając w to ogon). Jego sierść jest jednolitej szarobrązowej barwy.
Jest samotnikiem, prowadzi nocny tryb życia i jest aktywny głównie o zmierzchu i o świcie. To drapieżnik i poluje na różne gatunki zwierząt, w tym na małe gryzonie, ptaki i jaszczurki.
Kot argentyński jest uznawany za gatunek bliski zagrożenia, a jego populacja zmniejsza się głównie z powodu utraty siedlisk i polowań. Gatunek ten jest chroniony przez międzynarodową konwencję CITES (Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem).
Ocelot Tygrysi (Felis tigrina, oncilla)
To mały kot z rodziny kotowatych, który występuje w Ameryce Południowej, Centralnej i na południu Meksyku. Długość ciała od 55 do 100 cm, a waga waha się od 1,5 do 15 kg. Ma krótką, gęstą sierść o kolorze żółtobrązowym z ciemnymi plamami, które są podobne do wzoru tygrysa.
Jest drapieżnikiem i poluje na małe zwierzęta, takie jak gryzonie, ptaki, jaszczurki i węże. Często poluje na zwierzęta poruszające się po drzewach.
Aktywny głównie w nocy i prowadzi samotny tryb życia. Jest bardzo płochliwy i trudno go zauważyć w dzikiej przyrodzie.
Liczebność populacji ocelota tygrysiego zmniejsza się z powodu niszczenia siedlisk i kłusownictwa. W wielu krajach ocelot tygrysi jest objęty ochroną prawną.
Kot Andyjski
Zwany również kotem górskim andyjskim lub kotem z Puna, jest stosunkowo rzadkim gatunkiem kota, który występuje w górskich regionach Ameryki Południowej, głównie w Peru, Boliwii, Chile i Argentynie. Kot andyjski jest stosunkowo niewielkim kotem, ważącym zwykle od 3 do 5 kg. Ma długi, gruby futerko, które jest zwykle jasnobrązowe lub szare z ciemnymi plamami. Ich oczy są zwykle zielone lub żółte.
Kot andyjski jest drapieżnikiem, żywi się małymi ssakami, ptakami i gryzoniami. W ich diecie znajdują się również jaja, owoce i czasami padlina.
Jest zwykle samotnikiem i aktywny jest głównie w nocy. Są to zwierzęta wytrzymałe, przystosowane do życia w surowych warunkach górskich.
Kot andyjski jest uznawany za gatunek narażony na wyginięcie. Największym zagrożeniem dla tych kotów jest utrata siedlisk i polowania przez ludzi, którzy zabijają je dla mięsa lub skór. Kot andyjski jest chroniony przez międzynarodowe konwencje i ustawy krajowe. W niektórych krajach istnieją programy ochrony, które mają na celu ochronę tych kotów i ich siedlisk.
Kot pampasowy (Leopardus colocolo)
To gatunek dzikiego kota, który występuje w Ameryce Południowej, w tym na obszarze Pamp argentyńskich i chilijskich. Jest małym kotem o długości ciała od 55 do 80 cm i wagą od 3 do 5 kg., przez co uważany za gatunek najmniejszego na kontynencie południowoamerykańskim. Ma gęste i miękkie futro, które jest zazwyczaj jasnobrązowe z czarnymi plamami lub kropkami. Żywi się głównie gryzoniami, ptakami i jaszczurkami, a także drobnymi ssakami i owadami.
Jest aktywny głównie nocą i wieczorem, ale może również polować w dzień. Jest samotnikiem i rzadko spotyka się z innymi kotami pampasowymi poza sezonem godowym.
Czasami hodowany jako zwierzę domowe, ale nie jest powszechnie znany jako domowy kot.
Kot pampasowy jest ważnym gatunkiem drapieżnym w swoim ekosystemie, pomagając kontrolować populacje gryzoni i innych małych zwierząt. To tylko kilka faktów na temat tego kota, ale pokazują one, jak interesujący i ważny jest ten gatunek dla ekosystemu, w którym żyje.
Jest zagrożony przez utratę siedlisk i polowania że względu na jego futro.
Margaj (Leopardus wiedii)
To gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, występujący w Ameryce Środkowej i Południowej. Są to niewielkie koty, osiągające wielkość od 40 do 80 cm i wagę od 1,8 do 4,5 kg. Ich umaszczenie jest charakterystyczne - mają jasnobrązowe futro z ciemnymi plamami i paskami, a ich uszy są dłuższe niż u innych gatunków kotowatych.
Mają bardzo giętkie ciała i potrafią skakać na drzewa, poruszając się w gęstwinie szybko i zwinne.
Niestety, koty Margay są zagrożone wyginięciem, głównie że względu na utratę siedlisk i kłusownictwo. Są chronione przez prawo w większości krajów, w których występują, ale nadal potrzebują ochrony i środków ochrony siedlisk, aby przetrwać.
Ocelot (Leopardus pardalis)
Jest małym dzikim kotem o krępej sylwetce i futrze w kolorze szaro-żółtym lub kremowym, z ciemnymi plamami. Jego ogon jest stosunkowo krótki i gruby, a uszy są szerokie i zaokrąglone. Koty oceloty zamieszkują lasy tropikalne i subtropikalne Ameryki Środkowej i Południowej, w tym Meksyk, Amerykę Środkową, Kolumbię, Wenezuelę, Peru, Brazylię i Argentynę.
Żywią się różnymi gatunkami zwierząt, takimi jak małe ssaki, ptaki, jaszczurki, węże i ryby.
Są samotnikami i prowadzą głównie nocny tryb życia. Są bardzo płochliwe i trudno je zauważyć, ponieważ potrafią doskonale ukryć się wśród roślin.
Oceloty są zagrożone przez utratę swojego naturalnego siedliska, wycinanie lasów, polowania, a także przez kłusownictwo, ponieważ ich futro jest cenione. Są objęte ochroną prawną.
4. Ryś
Ryś Iberyjski (Lynux pardinus)
Ryś Iberyjski, zwany także "pirenejskim", to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Jest to stosunkowo mały ryś, który zamieszkuje górzyste tereny na Półwyspie Iberyjskim (Hiszpania i Portugalia), a także we Francji, Andorze i w niektórych rejonach Maroka.
Ma rudawo-brązową szatę w nierównomiernie rozłożone czarne cętki. Ogon krótki a uszy mocno owłosione. Długie włosy na policzkach sprawiają, że kot wygląda, jakby miał brodę.
Ryś iberyjski jest zagrożony wyginięciem że względu na utratę siedlisk oraz kłusownictwo. Liczebność populacji wynosi zaledwie kilkaset osobników, co sprawia, że jest to jedna z najbardziej zagrożonych wyginięciem populacji drapieżników w Europie.
W celu ochrony tego gatunku, prowadzone są liczne programy reintrodukcji, a także działania zmierzające do ochrony jego naturalnych siedlisk. Ryś iberyjski jest także objęty ochroną prawną, a jego polowanie jest zabronione.
Ryś Euroazjatycki
Ryś euroazjatycki, znany również jako ryś syberyjski, jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Jest to jeden z największych gatunków rysia, który zamieszkuje obszary Eurazji, w tym Syberię, Mongolię, Chiny i Kazachstan.
Jest większy od innych gatunków rysia i może ważyć do 35 kg. Ma długi, gesty futro w odcieniach brązu, czarnego i białego. Jego długa i szeroka twarz ma charakterystyczne, długie uszy z pędzelkami czarnych włosów na końcach.
Jest drapieżnikiem, który poluje na zwierzęta, takie jak jelenie, łosie, dziki, zające i ptaki. Potrafi przystosować swoje żerowanie do sezonowych zmian w dostępności zdobyczy.
o samotnikiem i prowadzi nocny tryb życia. Jest to bardzo płochliwy gatunek, który unika kontaktu z ludźmi. Jego terytorium może zajmować od 20 do 400 km² i jest silnie strzeżone przed innymi rysiami.
Populacja rysia euroazjatyckiego zmniejszyła się z powodu łowiectwa, utraty siedlisk i zmian klimatycznych. Obecnie jest on wymieniony jako gatunek bliski zagrożenia na Czerwonej Liście IUCN.
Istnieją programy ochrony rysia euroazjatyckiego, które obejmują ochronę siedlisk, monitorowanie populacji i redukcję konfliktów między ludźmi a tymi drapieżnikami. Rysie te są również chronione przez międzynarodowe porozumienia, takie jak konwencja waszyngtońska o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES).
Ryś Kanadyjski (Lynx canadensis)
Jest średniej wielkości kotem o szarym lub cynamonowym futrze z czarnymi plamami i krótkim ogonem. Jego uszy mają charakterystyczne, długie, czarne pióra. Zamieszkują tereny leśne i górzyste w Kanadzie, na Alasce i w niektórych częściach Stanów Zjednoczonych, takich jak Montana i Maine. podobny do rysia europejskiego lecz o połowę mniejszy (8-10 kg.), więc zaklasyfikowano go jako inny gatunek.
Żywią się głównie zającami i innych gryzoniami, ale także polują na ptaki i drobne zwierzęta.
Są samotnikami i prowadzą nocny tryb życia. Są doskonałymi myśliwymi, którzy potrafią polować w różnych środowiskach, w tym w śniegu.
Rysie Kanadyjskie są zagrożone przez niszczenie ich naturalnych siedlisk oraz przez polowania. Ich futro jest cenione w niektórych częściach świata, a także polują się na nie w celach sportowych. Są chronione przez prawo i są uważane za gatunek zagrożony. Istnieją programy ochrony, takie jak monitorowanie populacji i ich siedlisk, a także edukacja ludzi o znaczeniu ochrony tych dzikich kotów.
Ryś Rudy (Lynx rufus)
To gatunek ssaka drapieżnego z rodziny kotowatych. Jest niewielkim, ale krępy kotem, który ma około 50-60 cm długości i waży zwykle między 5 a 10 kg. Charakterystyczną cechą rysia są jego krótkie, zaokrąglone uszy z czarnymi zakończeniami, a także jego krótki ogon z czarną końcówką. Sierść ryśia rudego jest rdzawo-brązowa z plamami i paskami.
Występuje w Ameryce Północnej, od Alaski i Kanady na północy po Meksyk na południu. Gatunek ten jest znany z występowania w lasach iglastych, mieszanych, a także na terenach trawiastych.
Ryś rudy jest samotnikiem i prowadzi nocny tryb życia. Poluje głównie na gryzonie, zające i ptaki, ale może również zabić zwierzęta większe od siebie, takie jak jelenie. Ryś rudy jest także bardzo dobrym wspinaczem i może zdobywać duże wysokości, aby schwytać swoją zdobycz.
Jest zagrożony wyginięciem że względu na utratę siedlisk spowodowaną wycinaniem lasów i urbanizacją. Ponadto, polowania i kłusownictwo stanowią zagrożenie dla tej populacji. Ryś rudy jest objęty ochroną prawną w większości krajów, w których występuje. Wiele organizacji zajmuje się ochroną rysia rudy poprzez odtwarzanie jego siedlisk i prowadzenie działań edukacyjnych wśród ludzi, aby zwiększyć świadomość na temat zagrożeń dla tej populacji.
5. Puma
Jaguarudi (Puma yagouaroundi)
Kot Jaguarundi, znany również jako puma-mundiu, jest gatunkiem drapieżnika z rodziny kotowatych. Jest spotykany w Ameryce Środkowej i Południowej, w lasach deszczowych i na sawannach. Jest kotem, który osiąga długość około 50-80 cm (bez ogona) i wagę od 3 do 9 kg. Ma długi, smukły korpus i krótkie, gładkie futro o szarawym lub brązowym kolorze.
Są samotnikami, aktywnymi głównie w nocy, ale czasem również w dzień. Są bardzo płochliwe i trudno je zobaczyć w naturze.
Gatunek Jaguarundi nie jest zagrożony wyginięciem, jego populacje są pod obserwacją z powodu zaniku ich siedlisk.
Warto zaznaczyć, że kot Jaguarundi nie jest blisko spokrewniony z Jaguarem, choć ich nazwy to sugerują.
Gepard (Acinonyx)
To gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Żyje głównie na sawannach i pustyniach Afryki, ale można je również spotkać w małej liczbie w niektórych rejonach Azji. Jest to najszybszy z lądowych zwierząt, zdolny do osiągnięcia prędkości nawet ponad 110 km/h. Gepardy są znane z długiego, smukłego ciała, długich kończyn i charakterystycznych ciemnych plam na jasnym futrze. Są drapieżnikami, polują na małe ssaki, takie jak gazelki, antylopy i zające, a także na ptaki.
Młode gepardy są niesamowicie słodkie! Są one zwykle urodzone w liczbie 3-5. Kocięta spędzają z matką około 18 miesięcy
Niestety, populacja gepardów jest zagrożona że względu na utratę siedlisk, spadającą liczbę ofiar i nielegalne polowania.
6. Prionailurus (Kotek)
Kot Leopard Bengalski (Panthera pardus bengalensis)
Jest gatunkiem dużego kotowatego ssaka, który występuje na terenie Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. Charakteryzuje się pięknym, złotym futrem z ciemnymi plamami o różnych kształtach i rozmiarach. Dorosłe osobniki osiągają długość ciała od 90 do 160 cm i ważą od 30 do 70 kg. Zamieszkują różne siedliska, w tym lasy deszczowe, sawanny, tereny górzyste i bagna. Można go spotkać w Bangladeszu, Bhutanie, Indiach, Mjanmie, Nepalu i na Sri Lance.
Jest samotnym zwierzęciem i prowadzi nocny tryb życia. Żywi się głównie małymi i średnimi ssakami, ale także ptakami, gadami i rybami. Jest skoczny i zwinny, a także bardzo szybki - potrafi biegać z prędkością nawet 60 km/h.
Jest uważany za gatunek zagrożony wyginięciem że względu na utratę siedlisk naturalnych i kłusownictwo. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) jest on klasyfikowany jako "zagrożony".
W celu ochrony leoparda bengalskiego przeprowadza się różne działania, takie jak kontrola kłusownictwa, utworzenie rezerwatów przyrody i edukacja społeczeństwa na temat ochrony dzikich zwierząt. W niektórych krajach, takich jak Indie, leopard bengalski jest uznawany za narodowy skarb i chroniony przez prawo.
Taraj - Kotek cętkowany
Taraj, kot cętkowany – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae). Żyje wzdłuż brzegów rzek, w namorzynach, niedostępnych lasach tropikalnych i na trzęsawiskach Pakistanu, Indii, Sri Lanki, Indonezji. Gatunek ten jest chroniony przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES).
Kotek Kusy (Felis planiceps)
To mały dziki kot występujący w Eurazji i Afryce Północnej. Kotki kusy zazwyczaj ważą od 1,5 do 4 kg i osiągają długość ciała od 40 do 60 cm, wraz z długością ogona od 16 do 28 cm. Ma szare lub brunatne futerko z ciemnymi paskami na nogach i ogonie oraz z białą plamą na piersi.
Kotki Kuse są samotnikami i prowadzą nocny tryb życia. Żywią się przede wszystkim małymi ssakami, ptakami i gadami, ale czasami zjadają też owady i owoce.
Ich populacja w naturze jest zagrożona że względu na utratę siedlisk i kłusownictwo, ale niektóre kraje prowadzą programy ochrony gatunku.
Kotek kusy jest blisko spokrewniony z kotem domowym i jest jednym z przodków dzisiejszych kotów domowych.
Kot Rdzawy (Felis rubiginosa)
Dziki kot rdzawy, jest małym drapieżnikiem zamieszkującym obszary Afryki i Azji.
Rdzawy ma krótką, szarą sierść z charakterystycznymi czarnymi pasami na ogonie. Jest średniej wagi drapieżnikiem, osiąga od 8 do 20 kilogramów. Dorosłe samce osiągają zwykle długość ciała od 65 do 80 cm, a długość ogona od 25 do 30 cm.
Jest drapieżnikiem, który poluje na małe zwierzęta, takie jak gryzonie, ptaki, jaszczurki i węże.
Prowadzi nocny tryb życia. Żyje na terenach skalistych i pustynnych, gdzie łatwo się maskuje.
Jest uznawany za gatunek mniejszej troski ochronnej według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), ale w niektórych regionach jego populacja jest zagrożona przez kłusownictwo i utratę siedlisk.
Kot Manul
Kot Manul, znany również jako Pallas, Pallas's Cat lub Pallas Cat, jest kotem dzikim zamieszkującym górzyste obszary w Azji Środkowej, w takich krajach jak Mongolia, Rosja, Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan i Uzbekistan. Ma bardzo charakterystyczny wygląd, z krótką, puszystą sierścią w kolorze szaro-beżowym, czarnymi paskami na nogach i ogonie oraz płaską, szeroką twarzą z dużymi oczami. Dorosłe osobniki ważą zazwyczaj od 2,5 do 4,5 kg.
To zwierzę nocne i samotne, które preferuje schronienie w skałach i jaskiniach.
Jest mięsożercą i żywi się głównie małymi ssakami i ptakami.
To jednen z najmniej aktywnych kotów dzikich, spędza większość czasu odpoczywając w swoich schronieniach.
Uznawany za gatunek bliski zagrożenia przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) z powodu utraty siedlisk i kłusownictwa. Ponieważ kot Manul jest stosunkowo rzadkim gatunkiem, nie jest łatwo go zobaczyć w dzikiej przyrodzie. Jednak w niektórych ogrodach zoologicznych i centrach ochrony dzikiej przyrody można spotkać te piękne zwierzęta i dowiedzieć się więcej o ich zachowaniach i życiu.
7. Kot (Felis)
Kot Felis – rodzaj drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w rodzinie kotowatych (Felidae). Jest kilka gatunków kotów dzikich, które noszą nazwę "Felis", choć obecnie wiele z nich zostało przeklasyfikowanych do innych rodzajów. Najczęściej spotykane to:
Kotek Karłowaty (Felis silvestris) - mały kot dziki, którego siedliskiem są lasy, pustynie i góry w Europie, Azji i Afryce Północnej. Może osiągnąć długość do 60 cm i ważyć od 1 do 5 kg.
Kotek Stepowy (Felis margarita) - mały kot dziki, który występuje na obszarach stepów i półpustyń w Azji i Afryce. Może osiągnąć długość do 80 cm i ważyć od 1 do 3 kg.
Kotek Pustynny (Felis margarita harrisoni) - podgatunek kotka stepowego, który występuje na obszarach pustynnych w Azji. Jest jednym z najmniejszych dzikich kotów i może osiągnąć długość do 50 cm i ważyć tylko 0,8-1,5 kg.
Wszystkie te gatunki kotów dzikich z rodzaju Felis są drapieżnikami, polującymi na małe ssaki i ptaki. Niestety, większość z nich jest zagrożona wyginięciem z powodu utraty siedlisk, kłusownictwa i innych czynników wpływających na ich populacje.
Żbik Europejski (Felis Silvestris)
To jeden z przodków dzisiejszego kota domowego, Żbik Europejski (Felis Silvestris) o charakterystyczym czarnym końcu ogona. Trochę podobny do Żbika Afrykańskiego lecz nieco ciemniejszy i z wyraźniejszymi pręgami. To gatunek powszechny w Europie Pólnocnej, który dostał się do rolniczych osad w podobny sposób jak Żbik Egipski.
Jest drapieżnikiem z rodziny kotowatych. Jest dość dużym kocim drapieżnikiem, który osiąga długość ciała od 80 do 130 cm i waży od 18 do 30 kg. Ma charakterystyczną, krętą sierść, która jest zazwyczaj brązowa z czarnymi plamami. Jego uszy są zaokrąglone i zakończone czarnymi "słuchawkami", a ogon stosunkowo krótki.
Żbik europejski jest zwykle spotykany w lasach, zwłaszcza w górach, a także w Tundrze i Tajdze. Jest to zwierzę terytorialne, które potrzebuje dużo przestrzeni do polowania i do życia. Jest mięsożerny i poluje na różne gatunki zwierząt, w tym na jelenie, sarny, dziki, zające i ptaki.
Jest samotnikiem i w większości przypadków unika kontaktu z ludźmi. Bardzo aktywny głównie nocą i spędza większość dnia ukryty w schronieniu.
Żbik europejski jest zagrożony wyginięciem głównie z powodu utraty siedlisk i polowań. W niektórych krajach, takich jak Polska, prowadzone są programy reintrodukcji, których celem jest przywrócenie populacji tego drapieżnika w naturalnych środowiskach.
Kot Arabski
Jest dzikim kotem występującym w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. W kulturze arabskiej dziki Kot Arabski jest ceniony za swoją elegancję i piękno. To jeden z najmniejszych dzikich kotów na świecie, dorastający do około 50 cm długości i ważący od 1 do 3 kg. Jest zwierzęciem nocnym i samotnym, żyjącym w pustynnych i skalistych terenach. Żywi się małymi ssakami, ptakami i gadami, a także roślinami.
Jest znany z charakterystycznych, czarnych pasków na nogach i ogonie oraz płatków usznych w kształcie półksiężyca. Ma krótką, gęstą sierść w kolorze piaskowym lub szaro-brązowym, która pomaga mu ukryć się wśród kamieni i piasku.
Jest uważany za gatunek zagrożony wyginięciem, głównie że względu na utratę siedlisk i polowania.
Obecnie jest chroniony przez konwencję CITES i wymaga specjalnej ochrony, aby zapobiec jego wyginięciu.
Kot Czarnołapy
Kot Błotny
Nazywany również kotem Mangrowym, to gatunek ssaka z rodziny mangrowcowatych. Ma około 50-60 cm długości (bez ogona) i waży około 2-5 kg. Jego sierść jest krótka i gęsta, o barwie od jasnobrązowej do czarnej. Żyje w lasach namorzynowych, na wyspach i wzdłuż wybrzeży Azji Południowo-Wschodniej.
Jest samotnikiem i prowadzi nocny tryb życia. Jest dobrym pływakiem i potrafi nurkować.
Głównym źródłem pożywienia kotów błotnych są ryby, skorupiaki i mięczaki. Potrafią również polować na ptaki i gryzonie.
Koty błotne są zagrożone utratą siedlisk z powodu wycinania lasów namorzynowych i urbanizacji. Są również łowione dla mięsa i futra, co przyczynia się do ich spadku liczebności.
Kot Tybetański (Felis bieti)
To rzadka i mało znana rasa kota, która wywodzi się z regionu Tybetu. że względu na izolację geograficzną i brak kontaktu z innymi rasami kotów, koty tybetańskie utrzymały swoje pierwotne cechy i są uważane za jedną z najstarszych ras kota na świecie.
Są średnie, osiągają wagę od 4 do 7 kilogramów, i mają krótką, gęstą sierść, która chroni je przed ekstremalnymi warunkami klimatycznymi na wysokościach, na których żyją. Ich sierść może mieć różne odcienie w tym biały, czarny, rudy, kremowy i szary.
Charakteryzują się także unikalnymi cechami fizycznymi, takimi jak szeroka twarz, płaski pysk, małe uszy i grube łapy. Są to koty inteligentne, samodzielne, jednak że względu na swoją rzadkość i specyficzne wymagania dotyczące środowiska, trudno je znaleźć poza obszarem ich pierwotnego występowania.
Koty tybetańskie są uważane za rasę zagrożoną wyginięciem że względu na utratę swojego siedliska i kłusownictwo. W 1993 roku utworzono specjalny program hodowlany w celu ochrony tej rasy i zachowania jej pierwotnych cech genetycznych.
Inne małe dzikie koty
Żbik Afrykański
Zwany także Karacalem Afrykańskim, to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Ma długi, smukły korpus, szaro-brązową sierść z ciemnymi plamami i długie, stożkowate uszy.
Ten gatunek występuje na terenie Afryki, włączając w to północną Afrykę, Afrykę Wschodnią i Południową.
Jest drapieżnikiem, polującym na różne gatunki zwierząt, w tym małpy, gryzonie, ptaki i jaszczurki.
Jest samotnikiem i prowadzi nocny tryb życia. Jest bardzo szybki i zwinny, co pozwala mu na łapanie szybkich ofiar.
Gatunek ten jest zagrożony wyginięciem głównie z powodu utraty siedlisk i polowań. Znajduje się pod ochroną i jest objęty konwencją CITES, która reguluje handel dzikimi zwierzętami i roślinami. W wielu krajach afrykańskich jego łapanie i zabijanie jest nielegalne.
Kodkod (Leopardus guigna)
To mały, dziki kot zamieszkujący południową część Ameryki Południowej, głównie w Chile i Argentynie. Kot Kodkod jest jednym z mniejszych dzikich kotów na świecie, osiągając długość ciała od 37 do 52 cm i wagę od 1,5 do 2,5 kg. Ma krępy, zaokrąglony kształt ciała, grube nogi i długi, gęsty ogon. Jego futro jest jasnobrązowe z ciemnymi plamkami.
Żyje głównie w lasach deszczowych i górskich lasach Andów na wysokościach od 800 do 3 000 m n.p.m.
Jest aktywny głównie nocą i żywi się głównie małymi zwierzętami, takimi jak gryzonie, ptaki i jaszczurki. Jest bardzo płochliwy i trudny do zauważenia, co sprawia, że niewiele wiadomo na temat jego zachowania w naturalnym środowisku.
Kodkod jest uznawany za gatunek zagrożony wyginięciem że względu na utratę siedlisk, polowania że względu na swoje futro oraz choroby przenoszone przez dzikie koty domowe. Jest chroniony przez międzynarodowe umowy o ochronie gatunków oraz przez lokalne ustawodawstwo. Jednym z głównych sposobów ochrony kota kodkoda jest utrzymywanie i odnowienie jego naturalnego siedliska oraz zapobieganie polowaniom na te zwierzęta.
Kot Zatokowy
Dziki kot zatokowy, zwany również rysiem, to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Żyje w Ameryce Północnej, od Alaski i Kanady aż po Meksyk. Jest mniejszy niż większość innych kotów dzikich, osiągając zwykle 60-100 cm długości ciała i 5-15 kg wagi. Charakterystyczną cechą ryśka są jego "szczotki" na uszach, które są dłuższe i szersze niż u innych kotów. Ma też krótki ogon z czarną końcówką oraz łapy zakończone ostrymi pazurami.
Jest samotnikiem, aktywnym głównie w nocy. Poluje na różne gatunki zwierząt, w tym na jelenie, króliki, zające, ptaki i ryby. Potrafi przeskoczyć nawet 6-metrowe przeszkody i biegać z prędkością do 50 km/h.
Jest zagrożony utratą siedlisk, kłusownictwem oraz zmianami klimatu. Wiele krajów prowadzi programy ochrony tego gatunku, aby zapobiec jego wyginięciu.
Kot Iriomote (Iriomote yamaneko)
To gatunek kota występujący wyłącznie na japońskiej wyspie Iriomote. Jest to jedyny dziki kot zamieszkujący Japonię. Kot ten jest stosunkowo mały - waży zwykle od 2 do 4 kg. Charakteryzuje go krótka, brązowo-żółta sierść, a także krótkie uszy i długi ogon.
Dziki kot Iriomote jest drapieżnikiem, który poluje na małe zwierzęta, takie jak gryzonie, ptaki i jaszczurki.
Koty te są aktywne głównie nocą i żyją zwykle samotnie.
Ich naturalnym środowiskiem są lasy, ale że względu na wylesianie i rozwój turystyki na wyspie, dziki kot Iriomote traci swoje naturalne siedliska. że względu na swoją rzadkość i specyficzne wymagania siedliskowe, dziki kot Iriomote jest obecnie chroniony prawnie w Japonii, a władze podejmują działania mające na celu ochronę tego gatunku i jego siedlisk naturalnych.
Jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Szacuje się, że na wyspie żyje około 100 osobników.
Źródło: Wikipedia; DK Find Ou; Koty Kompendium - Michael Pollard -2008; jethrotull.com