Kot Orientalny

Cechy wyglądu w skrócie

Ciało – średniej wielkości, smukły, elegancki, o długich, zwężających się liniach w ogólnym kształcie, giętki i dobrze umięśniony, szyja długa, ramiona nie są szersze niż biodra
Głowa – średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia, dobrze wyważona, kształ klina o prostych liniach, który zaczyna się przy nosie i stopniowo zwiększa szerokość w prostych liniach do uszu, w tych dwóch liniach nie powinno być wypukłości pyszczka w okolicy wąsów, z profilu czaszka jest lekko wypukła
Oczy – średniej wielkości, ani wypukłe, ani zagłębione, migdałowy kształt, osadzone lekko skośnie w kierunku nosa, aby harmonizować z liniami klina, jasnozielone, u białych kotów jasnozielone, ciemnoniebieskie lub różnookie (jedno zielone, jedno ciemnoniebieskie)
Nos – długi, prosty, tworzy linię od czoła bez załamań
Uszy – duże i spiczaste, szerokie u nasady, ułożone tak by zewnętrzna krawędź była kontynuacją kształtu głowy (klina)
Łapy – dobrze umięsnione, cieńkie i długie, proporcjonalne do ciała, kńce palców małe i owalne
Ogon – bardzo długi, cienki, również u nasady, zwęża się do drobnego punktu
Futro – delikatne i jedwabiste, średniej długości na tułowiu, nieco dłuższa na kołnierzu i łopatkach oraz na ogonie, który tworzy pióropusz, brak wełnistego podszerstka
Kolory - w wielu odmianach, również bez pręgowania i cieniowania w odmianach innych niż agouti (koniuszkowy), wąsy i brwi w harmonii z kolorem ciała
Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.

Wady dysklasyfikujące

Pręgi w odmianach bez agouti (koniuszkowy); Kolor oczu, który jest bardziej żółty niż zielony

Historia rasy

Koty o syjamskiej budowie ciała ale nie posiadające wymaganych barw punktowych są uważane przez niektóre związki jako Koty Orientalne. W nowej rasie ustanowione krótko i długowłosą odmianę. Orientalny ma trochę cichy głos ale jest równie rozmowny jak syjamy. Brytyjski GCCF Ustanowił jednobarwne syjamskie jako Orientalne Zagraniczne.

Europejska FIFe i brytyjska Cat Association of Britain uznała całą grupę tych kotów jako Orientalne i podobnie amerykańska CFA. Organizacje różnie nazywałaby barwy tych kotów. Przyjęła się systematyka rasy CFA – rozdziela rasę na 5 grup. Kolory jednolite, cieniowane, przypalane, pręgowane i srebrne. W ten sposób Orientalne zdobyły status czempiona w 1987 r. Następnego roku wiele orientalnych znalazło się pośród 20 najlepszych w rankingu CFA. W Brytanii każdy kolor tego kota musiał być klasyfikowany oddzielnie. Od 1995 ich status jako grupy nadal jest w ciągłej przebudowie.

Hodowcy dawno pracowali nad osiągnięciem jednobarwnego kota orientalnego. Okazało się to być nie trudne. Oczekiwaną rasę osiągnięto w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Klasyfikacja w szeregu kotów rasowych nie była prosta i trwała od lat 50 – tych. Organizacja europejska FIFe uznała tę rasę w 1970 r. Natomiast nie zaklasyfikowano odmiany hawajskiej kota orientalnego z uwagi na to, że jego protoplastą był kot rosyjski niebieski.