Charakterystyka rasy
Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1977 r.
Jest to duży, silny kot, o długich nogach, puszystym ogonie i mocnym ciele. Bardzo dobrze się wspina, częściowo ze względu na mocne pazury. Długie wodoodporne futro i bardzo geste podfutrze chroni go przed ostrym klimatem, z którego pochodzi. Występuje w wielu kolorach a jego włosy są w dotyku jedwabiste i powinny być długie i widoczne. Kolory futra wahają się od jednolitej bieli po czerń węglową (z wyjątkiem kolorów punktowych jak syjamskie). Postura dostojna, słodki wyraz twarzy, szmaragdowozielone oczy w kształcie migdałów lub w kolorze pasujacym do szaty. Uszy wysunięte do przodu i prosty nos podkreślają jego kwadratową głowę. Kosmate wykończenia uszu. Puszysty ogon dochodzi do 40 cm długości, conajmniej takiej długości jak korpus. Zimą pojawia się kryza wokół szyi i klatki piersiowej, która latem zanika. Osiągnięcie pełnej dojrzałości fizycznej zajmuje do pięciu lat.
Historia rasy
Kot Norweski Leśny (po norwesku: Norsk Skogkatt) to naturalna rasa kota domowego pochodząca z Europy Północnej przez co przystosowana do bardzo zimnego klimatu, z futrem złożonym z długich, lśniących włosów i wełnianym grubym podszerstkiem.
Legendy nordyckie odnoszą się do Skogkatta jako „mieszkającego w górach kota - wróżki, który potrafi wspinać się po stromych skałach i z którymi inne koty nie mogły konkurować”. Pisarka Claire Bessant uważa, że ludowa opowieść o Skogkattach może dotyczyć przodka dzisiejszej rasy. Nazwa Norse Skogkatt jest również używana przez niektórych hodowców i organizacje.
Wczesne zapisy wskazują, że protoplasta rasy przybył do Norwegii z Wikingami w około 1000 r. Ponoć już oni traktowali je jak zwierzęta domowe w czasie gdy opanowali szlaki handlowe. Koty wtedy były również przedmiotem handlu i wymiany. Wiadomo jest też, że koty służyły Wikingom do walki z gryzoniami na statkach więc ich obecność była niezbędna. Jeśli można wiązać pochodzenie Norweskiego z krzyżówkami kotów podróżujących z Wikingami to ich genetyka być może bardzo skomplikowana a dowody na pochodzenie pozostają w sferze przypuszceń.
Chociaż Maine Coon i Norweski są do siebie bardzo podobne (nawet powstała legenda, że Maine Coony przywieźli do Ameryki Wikingowie), to to norweska rasa jest naturalna rasą skandynawską i obie razy na pewno rozwijały się osobno. Obydwie z kolei przystosowały się do podobnych warunków klimatycznych i służyły jwcześniej jako koty gospodarskie.
Został mianowany przez króla Norwegii Olafa I (995–1000 r.) oficjalnym kocim reprezentantem Norwegii.
Podczas II wojny światowej Norweski Leśny prawie wyginął. We wczesnych latach 70. postanowiono odnowić część narodowej tradycji, co oznaczało, że trzeba było cofnąć się o 40 lat i zacząć wszystko od nowa. Narodowy program hodowlany Klubu Kota Leśnego zwiększył ich liczebność do zadowalającej.
Wraz z naturalną ewolucją tych kotów powstała rodowodowa rasa Norweskiego Leśnego, niezwykle mocna wśród kocich ras. Uzyskała popularność w 1970 r. i otrzymał status mistrza FIFe w 1977 r. Wtedy też norweskiego hodowcę, który przyczynił sie do odbudowy rasy uznano za prawdziwego patriotę.
Kot Norweski Leśny zadebiutował w Stanach w 1979 r., w pełni zaakceptowała go The US Cat Fancier's Association w 1994 r. Ale nie wszystkie amerykańskie organizacje wtedy zaakceptowały rasę, może dlatego by nie odbierać należnej uwagi Maine Coonowi.
Zwycięzca The FIFe World Show 2021
Cechy wyglądu w skrócie
Ciało – duży, długie ciało o silnej budowie i mocnych kościach
Głowa – trójkątna i wszystkie jej boki są jednakowo długie, czoło lekko zaokrąglone z długim, prostym profilem bez załamania linii
Oczy – duże i owalne, dobrze otwarte, ustawione lekko skośnie
Nos – średniej długi i prosty
Uszy – duże, szerokie u nasady, szpiczaste końcówki z rysiowymi kępkami i długimi włosami w środku
Łapy – mocne, wysokie, tylne nogi wyżej niż przednie, końce palców duże, okrągłe, proporcjonalny do nóg
Ogon – długi i puszysty, powinien sięgać przynajmniej do łopatek a najlepiej do szyi
Futro – półdługie, wełniany podszerstek jest pokryty nieprzemakalnym włosem wierzchnim, który składa się z długich, grubych i błyszczących włosków ochronnych zakrywających plecy i boki, dłuższe włosy na piersi, pełna kryza.
Kolory – dozwolone są wszystkie kolory, w tym wszystkie kolory z białym; poza wzorami szpiczastymi oraz czekoladowym, liliowym, cynamonowym i płowym; dozwolona dowolna ilość bieli tj. biała strzałka, medalion, biała pierś, biel na brzuchu i na łapach
Ciekawostki
Pieszczotliwie nazywany „Wegies”. (wedge - hak wspinaczkowy)
Według nordyckiej legendy to górski kot o imieniu Skogatt, jedyny kot potrafiący się wspinać po stromych skalnych ścianach.
Standard FIFe
NFO – kot norweski leśny (Norwegian Forest)
Wszelkie zmiany i aktualny opis dostępny na stronach organizacji - Federation Internationale Féline. (www.fifeweb.org)
Wady dysklasyfikujące
• Za mały lub filigranowy w budowie.
• Głowa okrągła lub kwadratowa, profil nosa z załamaniem.
• Uszy za małe, za szeroko lub za wąsko osadzone.
• Nogi zbyt chude i krótkie; za krótki ogon.
• Futro suche, niegładkie, spętlone lub zbyt jedwabiste.
Szukasz hodowli kotów?
Zapytaj w Felis Polonia.
Polska Federacja Felinologiczna Felis Polonia to największa w naszym kraju organizacja reprezentująca Kluby i Stowarzyszenia Felinologiczne. (www.felispolonia.eu)
Znajdź hodowlę, zapytaj o cenę
Źródło: FIFe, Wikipedia, DK Find Out