Charakterystyka rasy
Rasa Perska zarejestrowana przez FIFe w 1949 r.
Rasa Egzotyczna zarejestrowana przez FIFe w 1983 r.
Kot Shell jest jedną z odmian kotów perskich i egzotycznych, charakteryzującą się szarym lub złotawym umaszczeniem ze złotawymi lub srebrnymi włosami na pysku, brzuchu i łapach. Ich sierść jest gęsta i jedwabista w dotyku, co wymaga regularnej pielęgnacji i czesania, aby uniknąć matowienia i kołtunienia. Koty te są zazwyczaj spokojne, przyjacielskie i towarzyskie, a także lubią spędzać czas na przytulaniu się i spaniu. Jednak, ze względu na długą sierść perskich, mogą być bardziej podatne na pewne problemy zdrowotne, takie jak nadmierne linienie, problemy z oczami lub problemy z zębami. Wymagają one również regularnych wizyt u weterynarza i pielęgnacji, aby zapewnić im długie i zdrowe życie.
Zarejestrowano 2 typy maści Shell, Srebrny i Złoty
Shell Srebrny

Wygląd
Wczesne koty Szynszyla były dużo ciemniejsze od tych, które spotykamy dzisiaj, miały ciemniejszy kolor końcówek włosa ze znakami pręg na twarzy i ciemniejszymi pręgami na nogach. Kiedy rasa się rozwinęła jaśniejsze koty były nazwane właśnie Szynszyla, a te ciemniejsze kiedy się ukształtowały jako odmienny standard i zostały nazwane - Cieniowane Srebrne. Krótkowłose czyli Egzotyczne posiadaja te same cechy zewnętrzne co Persy oprócz długości sierści.
Historia rasy
Koty Szynszyla (shell) były przywiezione do Stanów z Anglii we wczesnych latach 1900 – tych i wkrótce stały się dobrze usytuowaną rasą, bardzo popularną oczywiście po obydwu stronach Atlantyku.
Pierwsze koty Shell urodziły się przez zupełny przypadek, kiedy srebrne pręgowane były krzyżowane z kotami innych kolorów. W ostatnich latach amerykańscy hodowcy stwierdzili, że jest możliwe dodanie innych kolorów do zarejestrowanych Szynszyli i Cieniowanego Srebrnego. Szynszyla Złoty i Cieniowany Złoty powoli zaczęły brać udział w pokazach konkursowych. Najbardziej atrakcyjny w Persach Szynszylowych (shell) jest charakterystyczny srebrzysty połysk.
Ustalenie standardu koloru oczu był trudny na samym początku. Wczesne gatunki miały całą gamę kolorów oczu, od żółtych do bursztynowych i jasno zielonych. [Kolor ostatecznie ustalono jak dla wszystkich kotów z kat. perskie i egzotyczne.
Odmiana tego persa ma długą historię, była zauważona po raz pierwszy przez Johna Jenningsa 1893 r. który, opisał ją jako niezwykłą i piękną. "Futro przy korzeniach jest srebrne a odcienie przy czubkach włosów zdecydowanie szare z odcieniem fioletu, nadaje to bardzo przyjemny i atrakcyjny wygląd. Wystawcy na londyńskim pokazie w Cristal Palace opisali wygląd tych kotów w różny sposób, jako Srebrno-Szary, Niebieski, Srebrny Paskowany, Szynszyla Pręgowana albo Srebrny Szynszyla.

Egzotyczny Shell Srebrny

Egzotyczny Shell Srebrny

Perski Shell Srebrny

Perski Shell Srebrny
Shell Złoty

Wygląd Perskiego Złotego Shell
Jeszcze do niedawna niektórzy hodowcy uważali, że goldeny są wynikiem nieporozumień między Szynszylami a samymi Persami. Genetyka złotej serii nie jest w pełni znana. Z biegiem lat odnotowano pojawienie się srebrnych kociąt perskich, które w miarę dojrzewania zmieniały kolor na bladozłoty. Prace genetyczne nad utrzymaniem złotej barwy zostały osiągnięte dopiero po latach.
Historia rasy
Z dawnych opisów wynika, że jeden z najwcześniejszych persów - szynszyli nazywał się Silver Lambkin. Dał początek kociętom zarówno srebrnym, jak i złotym (Księga hodowlana GCCF z 1925 r.). Kiedyś często były odrzucane jako nieczysta rasa. W 1903 r. w “Book of the Cat” napisano, że na wystawie w Crystal Palace w 1902 r. pojawił się piękny kot w całości jednego koloru płowego, bez znaczeń.

Egzotyczny Shell Złoty

Egzotyczny Shell Złoty

Perski Shell Złoty

Perski Shell Złoty
Wideo - Kot Perski Shell
Cechy perskich i egzotycznych w skrócie
Ciało – średnie do dużego, przysadziste, nisko osadzone, szeroka klatka piersiowa, masywne ramiona i plecy, dobrze umięśnione Głowa – okrągła i masywna, dobrze wyważona, bardzo szeroka czaszka Oczy – duże, okrągłe i otwarte, szeroko rozstawione Nos – krótki, szeroki, z wyraźnym stopem, ale bez zadarcia, grzbiet i skóra nosa muszą być szerokie, nozdrza otwarte, aby umożliwiać swobodny przepływ powietrza,zaczyna się między oczami (nie nad górną powieką ani poniżej dolnej) Uszy – małe, zaokrąglone, dużo włosów po wewnętrznej stronie, osadzone bardzo szeroko i raczej nisko na głowie Łapy – krótkie, grube i mocne, łapki duże i okrągłe, jędrne, preferowane są kępki między palcami Ogon – proporcjonalny do długości ciała, lekko zaokrąglony czubek, u perskich puszysty jak pióropusz, u egzotycznych gruby z bardzo gęstym krótkim fitrem Futro – u perskich: długie i gęste, delikatne z jedwabistą konsystencją (nie wełniane), pełna kryza zakrywa ramiona i klatkę piersiową; u egzotycznych: krótkie, gęste, miękke i delikatne w konsystencji, włos podnosi od ciała gruby podszerstek Kolory - perski i egzotyczny jest uznany w wielu odmianach maści. Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.
Cechy ogólne, charakter, opieka i dieta

Perski i Egzotyczny to
rasy o tych samych cechach wystawienniczych FIFe, różnicą jest długości sierści. Pers długowłosy jest krzyżówką kota rasy Angora i Perskiej (naturalnej rasy pochodzącej z Persji (Iran). Egzotyczny to "krótkowłosy pers" i jest krzyżówką kota Amerykańskiego Krótkowłosego z kotem Perskim Długowłosym (lata 60. XX w). Nie są to naturalne rasy.
Standard FIFe
EXO – kot egzotyczny (Exotic) lub PER – kot perski (Persian)
Wszelkie zmiany i aktualny opis dostepny na stronach organizacji - Federation Internationale Féline. (www.fifeweb.org)
Wady nie pozwalające na przyznanie certyfikatu:
Deformacje kośćca i czaszki (nie dotyczy kastratów); oczy zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste lub zezowate, choroby oczu, niepoprawny zgryz (przodo lub tyłozgryz powyżej 2mm), zęby stępione lub ułamane, deformacje ogona (nie dotyczy kastratów), kondycja ogólna (wychudzenie lub zapasienie).
Wady powodujące dyskwalifikację:
ślepota, głuchota, agresja, karłowatość, zezowatość, wnętrostwo lub anomalia budowy jąder, futro zafrbowanie lub zbytnio upudrowane, amputacja pazurów (nie mylić z obcięciem); zapchlenie; brudne uszy, poli- lub olidaktylizm (zbyt duża ilość palców), białe płaszczyzny koloru futra nie przewidziane w standardzie koloru, kotki karmiące i ciężarne, widoczna przepuklina pępkowa.
Źródło: FIFe, Wikipedia, DK Find Out, The Ascent of Cat Breeds: Genetic Evaluations of Breeds and Worldwide Random Bred Populations, Koty Kompendium - Michael Pollard - 2008