Kot Brytyjski Krótkowłosy – Rasowe Koty Domowe 🧡

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFE w 1960 / 1977 / 1981 r.

Kot brytyjski to jedna z popularniejszych ras kotów na świecie, charakteryzująca się charakterystyczną sylwetką, mięsistym ciałem i gęstą, krótką sierścią. Kot brytyjski ma charakterystyczną, krótką i gęstą sierść, która jest miła w dotyku. Istnieją różne kolory sierści, ale najbardziej rozpoznawalnym jest niebieski kolor, który jest charakterystyczny dla tej rasy. Osiągnięcie dojrzałości fizycznej zajmuje do pięciu lat.

Kot brytyjski ma długą historię, która sięga aż do starożytnego Rzymu. W tamtych czasach kocięta były eksportowane do Brytanii, gdzie z czasem wykształciła się rasa, którą znamy dzisiaj.

Brytyjski kot to spokojny, niezależny i towarzyski zwierzak, który lubi spędzać czas z ludźmi. Bardzo łatwo przystosowuje się do życia w domu i jest idealnym towarzyszem dla rodzin z dziećmi.

Brytyjskie koty są zwykle zdrowe i nie wymagają specjalnej opieki weterynaryjnej. Ważne jest jednak, aby regularnie przeprowadzać badania i zapewnić kotu odpowiednią dietę i aktywność fizyczną.

Kot brytyjski nie wymaga zbyt wiele uwagi i nie jest zbyt wymagający, ale potrzebuje odpowiedniej opieki i uwagi ze strony właściciela. Należy regularnie czesać sierść, przycinać pazury i dbać o higienę jamy ustnej. Podsumowując, kot brytyjski to wspaniały towarzysz, który jest idealnym zwierzakiem dla rodzin z dziećmi i osób, które szukają spokojnego, niezależnego i przyjacielskiego zwierzaka.

Waga: 2,5 - 5 kg / Wiek 12 - 15 lat
Łagodność 🧡 🧡 🧡 ○ ○
Inteligencja 🧡 🧡 🧡 ○ ○
Szkolenie 🧡 🧡 ○ ○ ○
Pielęgnacja 🧡 🧡 🧡 🧡 ○
Linienie 🧡 🧡 🧡 ○ ○
Dla dzieci 🧡 🧡 🧡 ○ ○
Dla psów 🧡 🧡 🧡 ○ ○
Rozmowność 🧡 ○ ○ ○ ○

Raczej spokojny, cichy, nie odzywa się często.
Nie denerwują się gdy zostają same w domu.
Jest miły i bardzo inteligentny.
Uwielbiają leżeć na kolanach, ale często uciekają, ponieważ ich gruba sierść w połączeniu z ciepłem ciała sprawia, że się przegrzewają.
Lojalny ale nieco powściągliwy.
Nie jest zbyt zwinny, ale zachwyca ludzi swoją komiczną naturą.
Nieproblematyczny, idealnie nadaje się do siedzenia w mieszkaniu.
Pilnuj te wychodzące na zewnątrz, ponieważ ich uległa natura sprawia, że nie nadają się do walki z innymi drapieżnikami.
Szczególnie ważnym jest to by młode kocięta przyzwyczajać do czesania i szczotkowania by nie znienawidziły tego zabiegu w przyszłości.

Co najmniej raz w tygodniu przeczesuj sierść grzebieniem, aby nie zmatowiała i wyglądała zdrowo.
Używaj zwykłych metalowych grzebieni.
Pamiętaj, aby szczotkować sierść, szczególnie w okresach sezonowego zrzucania.

Nie jest podatny na żadne schorzenia związane z dietą. Ze względu na jego wielkość i stosunkowo umiarkowany poziom aktywności, należy odmierzać porcje karmy, aby zapobiec nadwadze.

Historia rasy

Ta rasa prawdopodobnie powstała z krzyżówek domowych kotów przywiezionych na Wyspy Brytyjskie z koloni rzymskich około 2 tysiące lat temu, ale to jedynie domysły. Dzisiejsza rasa krótkowłosych brytyjskich kotów, posiada dokładne standardy i mówi o różnicach między popularnymi domowymi kotami a hodowlanymi.

Krótkowłose Brytyjskie (Cat British Sortchair) to ważni przedstawiciele kocich ras w XIX w. Wydawały się zagubione pośród Persów czy Angor, które zajmowały szczególnie ważne miejsce na wystawach. Tak było do 1930 r. po czym rasa nabrała większego znaczenia, odrodziła się. Wyselekcjonowano i stworzono koty o ładnym wyglądzie z wieloma typami ubarwienia.

W dniu dzisiejszym preferowany jest kolor jednolity nad pręgowanym umaszczeniem z czego najbardziej cenionym jest niebiesko-szary, czasami noszący status osobnej rasy – Brytyjski Niebieski.

Brytyjskie krótkowłose doznały dużego uszczerbku w czasie II Wojny światowej. Wiele lat po wojnie parę samców tego gatunku pozostało i przy dużych wysiłkach krzyżowania kociąt odzyskano krótkowłosego o zagubionych cechach. Rasę ustabilizowano w 1950 r. podczas krzyżówek z Niebieskimi Persami, dzięki czemu udało się uzyskać Brytyjskiego.

Nasze koty – Harrison Weir, 1892 r.

Pod koniec IX w. Harrison Weir, angielski rysownik, fascynat kotów jak również ojciec i pomysłodawca wystaw kotów – opisał brytyjskie koty w książce „Nasze koty” (Our Cats) z 1892 r. Nazwano je Brytyjskie, aby nadać im szczególne cechy i scharakteryzować odmianę.

Rasy w tamtym czasie określano gównie na bazie maści kota, koloru futra. Cecha ta była wyznacznikiem głównym nie jak w obecnie, budowa ciała. Harrison Weir wraz z bratem byli pierwszymi wystawcami na pokazie kotów w Cristal Palace w Londynie w 13.07.1871 r. Patronat nad pokazami trzymał National Cat Club oraz Scottish Cat Club.

Po latach 20-tych sytuacja się zmieniła. Wtedy bardziej podobały się koty perskie lub zupełnie nowe rasy. Brytyjskie zniknęły na długi czas i choć odzyskały obecnie swoją dawną pozycję nie udało im się osiągnąć tak dużej sławy jak niegdyś. Brak kotów, które podtrzymały by rasę spowodowała lekki jej upadek. Tak też po wojnie, by wzmocnić brytyjskiego, musiano wspierać się krzyżówkami z persami. Skomplikowało to ocenę rasy ponieważ niegdyś była to rasa naturalna. Wpływy krzyżówek szczególnie widać po kształcie głowy.

Koty wpisywano do ras gdy były trzecim pokoleniem. To nie był dobry sposób by zapewnić czystość rasie. Do dziś widać u brytyjczyków cechy kotów perskich czego nie można powiedzieć o naturalnej rasie Amerykańskich Krótkowłosych.

Od lat 50. XX w. Brytyjski kot krótkowłosy wrócił do łask. Zaczoł zajmować wysokie pozycje na pokazach.

Zwycięzca The FIFe World Show 2021

Kot Brytyjski - Zwycięzca Światowej Wystawy we Włoszech w 2021 r.

Cechy wyglądu w skrócie

Ciało – duży lub średni, krępy (ale nie gruby)
Głowa – nieco dłuższa niż szersza, miękko zaokrąglona, raczej masywna i zaokrąglona, czoło szerokie, kości policzkowe dobrze rozwinięte
Oczy – okrągłe, duże, daleko od siebie osadzone, miedziane, ciemno-pomarańczowe, zielone (preferowane), niebiesko-zielone, różnookie
Nos – średniej długości, szeroki, z profilu z lekkim wcięciem
Uszy – średniej wielkości, dobrze otwarte u nasady, końcówki zaokrąglone z długimi włoskami wewnątrz i kępkami, spora szerokość między uszami, lekko pochylone do przodu
Łapy – krótkie, mocne w budowie, zaokrąglone mocno przy palcach
Ogon – krótki i gruby okrągło zakończony
Futro – krótkie i gęste, nie leży płasko z gęstym podszerstkiem, drobna konsystencja, tekstura powinna być "chrupiąca" w dotyku
Kolory – każdy włos powinien mieć jednolity kolor aż do nasady, z wyjątkiem odmian pręgowanych i srebrnych (W przypadku odmian kolorystycznych zapoznaj się z PDF - em u dołu strony)

Kolory kotów brytyjskich

Kolory jednolite - czarny, biały, niebieski, czekoladowy, czerwony, kremowy, płowy

Czarny

Czarny jednolity ma piękną błyszczącą sierść, która powinna być bez żadnych akcentów w innym kolorze. Także poduszki, wąsy nos powinny być czarne. Młode mają rudawy połysk.

Biały

Brytyjskie Białe powinny mieć oczy szafirowe, złote, miedziane, pomarańczowe lub różnookie. U kotów niewystawianych bywają również zielone. Koty głuche powinny być wykluczone z hodowli. Poduszki, wąsy i nos powinnny być różowe.

Niebieski

Tym co pierwotnie przyciągało u tych kotów, był ich jednolity kolor, gdyż kiedyś jednobarwne koty pojawiały się niezwykle rzadko. Honorowe miejsce zajmował kot niebieski. Tak naprawdę jest to barwa niebiesko-szara. Konkursy piękności wymagają barw bez znaczeń w innym kolorze, barwa musi być idealnie czysta. Niektóre kocięta rodzą się z pręgowaniem lub innymi znakami, które znikają po czasie.

Pręgowany

Kolory tabby - klasyczny, srebrny-tabby, złoty-tabby

Wyróżnia się trzy rodzaje pręgowania: klasyczny, tygrysi i cętkowany. Znaczenia powinny być wyraźne. Pręgowanie to podstawowy deseń kota domowego. Wszyscy przodkowie kotów domowych były pręgowane.

Gdy sprawdzimy ang. słowo TABBY (pręgowanie) w słowniku etymologicznym znajdziemy odwołanie do bagdackiej dzielnicy Attabiya. Tam w XVII w. produkowano błyszczącą, mieniącą się tkaninę jedwabną o nazwie Mora lub Tafta. W starofrancuskim "tabi" oznaczało jedwab. Więc powiązanie tych znaczeń i skojarzeń utworzyło nazwę Tabby dla kota.

Cechą charakterystyczną dla pręgusów jest "M" na czole, która według legendy powstała gdy prorok Mahomet pogłaskał kota. Bez względu na rysunek na futrze reszty ciała, znak M zawsze występuje.

Nakrapiane, końcówkowe (tipped)

Kolory tipped - srebrny-tipped, złoty-tipped

Charakteryzuje się białym trzonem włosa z końcówka w kolorze innym lecz jednolitym. Taka barwo powinna się pojawiać na głowie, grzbiecie, bokach, kończynach, uszach i ogonie; podbródek, brzuch i spód ogona muszą być białe. Jednolita końcówka jest ważniejsza niż długość końcówki każdego włosa. Nogi mogą wykazywać czubek zmniejszający się w kierunku stóp. Nie powinno być znaczeń pręgowania; kolor opuszek i nosa powinien harmonizować z końcówkami włosa.

Punktowy (syjamski wzór)

Kolory punktowe - dymny-punktowy, tabby-punktowy, srebrny-tabby-punktowy, złoty-tabby-punktowy, punktowy z białym, dymny z białym, tabby-punktowy z białym, srebrny-punktowy z białym, złoty punktowy z białym

Szata nie może mieć znaczeń i pręgowania. Kolor pojawia się punktowo i rozjaśnia się w kierunku białego.

Van Arlrkin (łatki z białym)

Kolory van - jednolite kolory, dymny, tabby, srebrny-tabby

Dopuszczalne są wariacje łat w określonych kolorach i wzorach. Kot powinien być w większości pokryty sierścią w kolorze białym.

Bikolor (łatki symetryczne, biały brzuch 2/3 koloru na korpusie, twarzy i nogach)

Kolory bikolorów - jednolite kolory, dymny, tabby, srebrny-tabby, złoty-znaki-tabby

Równe łaty na białym tle. Gdy wprowadzano ten typ rasy, wymagano by łaty były symetryczne - ideał stał się nieosiągalny. Obecnie wymaga się by łaty były duże i w miarę symetrycznie rozłożone na głowie, plecach i ogonie. 2/3 powierzchni powinien zajmować kolor. Na jednolitych łatach nie może być innych znaków.

Precyzyjne opisy kolorów znajdują się w PDF - e u dołu strony.